กรรมใดทำให้ลูกสาวของลูกถูกรถชนบุญใดทำให้เขาไม่เป็นอะไร มีเจ้าแม่จามเทวีคร่อมร่างเขาอยู่จริงตามที่ญาติทักหรือเปล่า

เจ้าแม่จามเทวี

 

คำถามจากทางบ้าน:

        ตอนที่ลูกสาวคนที่ ๒ อายุ ๒ ขวบ เคยถูกรถกระบะชน กระเด็นเข้าไปอยู่ใต้ท้องรถแต่ไม่เป็นอะไร มีแผลถลอกที่หลังนิดหน่อยเท่านั้น

 

        หลังจากที่ลูกสาวถูกรถชนแล้ว จู่ๆ ก็ได้มีญาติห่างๆ คนหนึ่ง มาที่บ้านของลูก มาถึงเขาก็ทักทันทีว่า บ้านนี้เจ้าที่แรง และขอดูตัวลูกสาวคนเล็กที่ถูกรถชน พอเห็นลูกสาวของลูก เขาก็ถามว่า เคยไปเที่ยวที่ไหนที่มีเจ้าแม่หรือเปล่า ลูกตอบไปว่า เคยไปเที่ยวลำปาง ที่มีเจ้าแม่จามเทวี เขาก็เลยบอกว่าองค์นั้นแหละคร่อมน้องไว้ เลยไม่เป็นอะไร

 

        กรรมใดทำให้ลูกสาวของลูกถูกรถชนบุญใดทำให้เขาไม่เป็นอะไร มีเจ้าแม่จามเทวีคร่อมร่างเขาอยู่จริงตามที่ญาติทักหรือเปล่าคะเหตุใดเขาจึงทักอย่างนั้นคะ

 

ที่นี่มีคำตอบ:

        ลูกสาวของลูกถูกรถชนตอน ๒ ขวบ เพราะกรรมในอดีตตอนเด็กมีความซุกซน ดูนะ กรรมไม่มีเว้นเลย เด็กมันก็ซนไปตามประสาเด็ก วิบากกรรมไม่เคยคิดว่าอินโนเซ้นท์เลย ได้เอาไม้ไล่ตีสุนัขและเล่นกับมันแรงๆ จนมันเจ็บและกลัว ด้วยวิบากกรรมนี้ ชาตินี้จึงมาโดนรถชน แต่ก็ไม่ถึงกับเป็นอะไร เพราะไม่ได้ไปทำให้มันตาย แค่เล่นแรงๆ เจ็บๆ

 

 เหตุที่ทำให้ลูกสาวของลูกถูกรถชนแต่ก็ไม่ถึงกับเป็นอะไร

 

        เจ้าแม่จามเทวีเมื่อท่านละโลกแล้ว ท่านก็ไปเป็นเทพธิดามีวิมานทองของชั้นดาวดึงส์เฟส ๒ ด้วยบุญที่สร้างวัดวาอาราม และทำนุบำรุงพระพุทธศาสนาในทุกด้าน ท่านมีความสุขมากด้วยบุญที่ท่านสร้างไว้ ตั้งแต่ท่านสิ้นท่านไม่เคยลงมาในเมืองมนุษย์เลย เป็นเรื่องของพวกสิงๆ ทรงๆ ที่มักชอบแอบอ้างท่านเสมอ

 

เจ้าแม่จามเทวีเมื่อท่านละโลกแล้ว ก็ไปเป็นเทพธิดามีวิมานทองของชั้น “ดาวดึงส์” เฟส 2

 

        มาจนบัดนี้ไปอยู่สวรรค์ตรงนั้นนี่นะ มันเหมือนเกิดใหม่ ธาตุมันก็อย่าง ธรรมมันก็อย่าง เห็น จำคิด รู้ อีกอย่างหนึ่ง คนละอย่างกับตอนเป็นมนุษย์นะ เพราะฉะนั้น จะลืม จะไม่สนใจเรื่องราวในเมืองมนุษย์ เหมือนเกิดใหม่ ก็ต้องศึกษาเรื่องราวใหม่ มีชีวิตจิตวิญญาณใหม่

 

เป็นเรื่องของพวกเข้าทรงที่มักชอบแอบอ้างท่านเสมอมาจนบัดนี้

 

        เพราะฉะนั้น ท่านไม่ลงมาในเมืองมนุษย์หรอก พวกชอบแอบอ้าง ดังนั้นที่ญาติทักว่า เจ้าแม่จามเทวีมาคร่อมร่างลูก ก็เป็นเรื่องสันนิษฐานหรือทึกทักเอาตามความคุ้น อย่าไปสนใจเลย

 

โดย คุณครูไม่ใหญ่

๑๑ มกราคม พ.ศ. ๒๕๔๙